Page 3 - Koga po~nav da ja pi{uvam prikaznata za vino sakav da gi izbegnam site misti~ni stapici koi kako crveni rubini go osvetluvaat patot kon po~etok na ovoj bo`estven pijalok

Предговор

Кога почнав да ја пишувам приказната за виното, сакав да ги избегнам
ситe мистични стапици, коишто како црвени рубини го осветлуваат патот кон
почетокот на овој божествен пијалок. Оголената вистина ми покажа со факти
како факели коишто се пробиваат низ темнината, колку сме биле слепа
публика и не сме ги согледале како на дланка наредените докази за еден
исклучителен простор, каде што се влеваат реките Дошница и Бошавица во
вечниот Вардар.
Просторот којшто го нарекле „Железна Порта“ (Демир Капија), со цела
своја убавина и раскош, со дивите карпи надвиснати над реката, со орлите
господари на височините, како да му најавува влез на патникот во питомата
котлина. Миризбата на врева од луѓе и потта на камили, врчвите со вино и
сјајот на злато и свила како да се мешаат во вирот, којшто ги спојува
Блискиот и Средниот Исток со север и запад. На овој простор се одвивала
размена на стоки. Овој антички кванташки пазар бил обележан со голема
црвена точка во картите на карванските патишта. Низ вековите прочуеното
тиквешко вино, оттука патувало кон царските трпези и до воените логори и
тврдини за да им го разубави расположението на благородниците и воините,
но и да им ја врати топлината во вените на осамените војници, да им влее
храброст во срцата. Во меѓусебни кавги, боговите го заборавиле пехарот со
вино, и, несакајќи, им го подариле на луѓето. Виното останало како трајна
врска помеѓу натприродното и природното, помеѓу духовното и физичкото,
помеѓу вистината и лагата. Жените напоени со вино ги мамат момчињата во
постела ослободени од страв и срам. Во разиграна и топла постела, преполна
со мечти во рацете на божествениот Ерос каде што телото се препушта во
блаженство, со врисок се завршува страста, на којашто ниту пламен, ниту
извор од којшто блика студена вода не им се рамни. Тој пијалок којшто се
точи кога се раѓаме, кога се колнеме и кога умираме, е поголем дар од тага и
среќа. Виното е присутно кога се дружиме, кога играме и пееме. Има моќ да ја
избрка и протера темнината од нашите души. Црвено вино како нашата крв ја
натопувало демиркапијската земја, за повторно од неа да се роди. Тука на
устието на вечниот Вардар, кој го граба патот низ клисурата кон Егејот, се
случувала историја за вино којашто сакам да Ви ја раскажам.

Од авторот

3 3